Thesis_info

کاربست بعد هستی شناختی علم حضوری در الهیات بالمعنی الاخص از منظر حکمت متعالیه

چکيده
سرشت علم و اقسام آن و نيز حل مساله مطابقت، از دلمشغولي‌هايي است که پيشينه آن به ابتداي فلسفه و آغاز شکل گيري عالمان فلسفه باز مي¬گردد و علم حضوري به مثابه يکي از اقسام مهم علم، نقشي بي بديل را از خود در ميان مباحث فلسفي به جا گذاشته است؛ چراکه از يک سو حقايق اشياء جز با اين معرفت قابل شناخت نبوده و از ديگر سوي، هر معرفتي بالمآل به معرفت حضوري بازگشت مي¬نمايد و از سوي سوم اين معرفت، از ناب‌ترين حقايقي است که با عيارش مي¬توان در دو حوزه معرفت شناختي و هستي شناختي به سنجش نشست. آنچه در اين رساله شايسته پژوهش قرار گرفته است، بررسي مساله علم حضوري بر مدار هستي شناختي در آغاز و کاربست آن در مباحثِ الهيات بالمعني الاخص در ادامه، با روشي توصيفي تحليلي بوده است. کاربست ويژگي‌هاي هستي شناختي مهمي از علم حضوري چون مساوقت علم حضوري با وجود، تشکيک پذيري آن و نيز اتحاد علم و عالم و معلوم در سه حوزه خداشناسي، انسان شناسي و فرجام شناسي از برجستگي‌هاي اين تحقيق به شمار رفته است.
تبيين دقيق سرشت علم حضوري، وجودي بودن علم ذاتي الهي و علم پيشين متصل و نيز علم فعلي الهي؛ وجودي بودن ادراکات فطري و ذومراتبي و اتحاد در برخي مصاديق آن؛ وجودي بودن في الجمله ايمان و تشکيک و نيز اتحاد در برخي مراتبش؛ تطبيق سه ويژگي پيش گفته در مقوله کمال انساني؛ وجودي بودن وحي و ذومراتبي و اتحاد در سه ساحت آن؛ تطبيق سه مختصه در انواع کشفهاي صوري و معنوي؛ به مانند تطبيقشان در بدن برزخي و احوالات انسان در قيامت، پاره اي از دستاوردهاي پژوهش پيش رو تلقي مي¬گردد. ناگفته پيداست که تعامل عميق حکمت متعاليه با دو مکتب فلسفي مهم پيش از خود يعني مشاء و اشراق سبب ترجيح تحقيق از منظر همان حکمت بوده است.
واژه‌هاي کليدي
علم حضوري، هستي شناسي، الهيات بالمعني الاخص، حکمت متعاليه، فطرت، ايمان، کمال، وحي، برزخ، قيامت