Thesis_info

چیستی امامت، خلافت، ولایت و امارت و رابطه آنها با یکدیگر از منظر قرآن و نهج البلاغه

چکيده
امامت عهدي است الهي که به ظالمين نمي رسد، خداوند در قرآن کريم به ترسيم امامت پرداخته و با بيان دور بودن از رجس و پليدي و داشتن عصمت اهل بيت را تنها مصداق آن معرفي نموده است. امامت مقامي ديني، معنوي و موهبتي الهي است که انتخاب آن به اذن الهي و نص صريح پيامبر(ص) صورت مي¬گيرد. که رهبري، ولايت و هدايت همه انسانها در همه زمينه¬ها و زمانها را بر عهده دارند. امارت نيز به معناي رياست ظاهري، زمامداري و رسيدگي به امور معيشتي، اقتصادي، سياسي و اجتماعي مردم است. اين مقام يکي از وظايف امام و تنها يکي از شؤون امامت به شمار مي آيد.
بيان خلافت به معناي حکومت، معناي اصطلاحي خلافت نيست بلکه در مقام اطلاق و استعمال به حاکم خليفه گفته مي شود. در حالي که جانشين پيامبر(ص) خليفه اوست که منظور همان امام است. پس هر امامي هم مقام امامت و هم مقام خلافت را داراست که بر مردم ولايت دارد. امامت، خلافت و ولايت يک حقيقت مي باشند که قابل انفکاک از صاحب خود نيستند و کسي نمي تواند اين مقامها را از صاحبانشان غصب نمايد در حالي که امارت يک حق بوده و قابليت غصب و تصاحب دارد هرچند اين واژگان را به جاي يکديگر استعمال کرده اند، اين استعمال و اطلاق هيچ خللي به حقيقت بودن امامت، خلافت و ولايت وارد نمي سازد. وقتي يک چيزي حقيقت باشد، حقيقت است هر چند عده‌اي آن را انکار نمايند.در اين پژوهش جهت رفع برخي شبهات و کاربرد متفاوت معناي امامت، خلافت و امارت بين علماي شيعه و اهل سنت؛ با استفاده از روش توصيفي و تحليلي به بررسي و بازشناسي و بيان تفاوت واژگان با يکديگر پرداخته شده است.
کليدواژه: امامت، خلافت، ولايت، امارت، روابط واژگان، خليفه الله، خليفه الرسول، قرآن، نهج‌البلاغه