Thesis_info

تاریخ تشیع در منطقه فیروزآباد فارس

چکیده
منطقه فیروزآباد (اردشیر خوره) از مراکز مهم زردشتی در صدر اسلام بود؛ که مردم آنجا، بعد از مغلوب شدن در برابر مسلمانان، بارها بر علیه فاتحین شوریدند؛ چنانکه عبدالله بن عامر مجبور شد، شخصا برای سرکوبی آنها اقدام کند. با توجه به اهمیت این منطقه و حضور گسترده اهل سنت، چگونگی ورود وگسترش تشیع، مسئله ای است که این نوشتار به دنبال پاسخ آن است.
این تحقیق که محدوده ورود اسلام تا پایان حکومت صفویان را در بر می گیرد، علاوه بر منطقه فیروزآباد فعلی، شهرهایی چون شیراز، سیراف، توج، کوار و غیره هم، که در آن زمان جزء این منطقه محسوب می شدند را شامل می شود. با بهره گیری از منابع کهن، پس از زمینه های ورود تشیع، به نقش کارگزاران، قبائل، شخصیتهای مذهبی و علمی، حکام و پادشاهان در ورود وگسترش تشیع این منطقه پرداخته شد. افزون بر این، نقش آموزه های شیعی و تبلیغات شیعیان در پیشبرد تشیع، نیز مورد بررسی قرار گرفت.
این پژوهش با روش تاریخی تحلیلی و به صورت کتابخانه ای انجام شد؛ و از آن این نتیجه به دست آمد
که ورود تشیع به این منطقه، بیشتر توسط کارگزاران حضرت علی(ع) و قبیله عبد القیس صورت گرفته است؛ در این زمینه نقش آل بویه هم قابل اغماض نیست؛ چرا که تا این زمان، هنوز مبانی تشیع شکل فراگیر نداشت و تفاوت محسوسی بین پیروان دو مذهب تشیع و تسنن در این منطقه مشاهده نمی شد.
گرچه پادشاهان آل بویه به همراه شخصیت هایی چون احمد بن موسی(ع)، سید عفیف الدین زندو، سید مجد الدین حسین، غیاث الدین منصور، علامه دوانی از عوامل مهم گسترش تشیع بودند؛ ولی در این زمینه، صفویان موفقیت بیشتری داشتند؛ چرا که با اقتدار آنها، تشیع در این منطقه انتشار تمام پیدا کرد.
کلید واژه ها: فیروزآباد، گسترش تشیع، نخبگان علمی، سادات، شاهان، آموزه های تشیع